“NOU MEID, GELUKKIG IS DIE EERSTE WEL GELUKT.”
Of: “Je bent toch ook al moeder van een bonuszoon?” Kimberly Bosman zegt het zelf ook, ze wéét dat ze blij mag zijn met haar eigen zoon Morris en die van haar vriend Gerrit, bovendien kunnen de hare en de zijne het geweldig met elkaar vinden. Mazzel, maar het neemt niet weg dat Kimberly verlangt naar meer en dat die opmerkingen behalve waar, ook knallend pijnlijk zijn. Want ze had zo graag nóg een kind gewild, van Gerrit en haar samen, een broertje of zusje voor Morris, die kers op de taart, de bezegeling van hun liefde. Een gevoel dat alleen vrouwen herkennen die ‘last’ hebben van secundaire kinderloosheid: wel dat eerste kind krijgen, maar daarna machteloos ervaren hoe zwanger worden van de tweede niet lukt.
Het overkomt meer vrouwen dan veel mensen denken. Naar schatting tien tot vijftien procent van de Nederlandse stellen worstelt met dit probleem en toch hangt er een air van klagerigheid omheen. Kom, kom, count your blessings; dat gevoel. Het was een van de redenen dat Kimberly twijfelde of ze in Echte Gooische Moeders wel op camera haar zwangerschapstraject wilde delen. Ze deed het uiteindelijk toch, in de aflevering waarin Pauline en Bo hun verjaardag vieren. Kijkers kunnen zien hoe de anderen reageren zoals goede vriendinnen dat doen: het is oké, kom hier, gooi het eruit. Terwijl Kimberly huilt dat ze niet haar ‘gezeur op tafel wil gooien als het juist een feestje moet zijn’. Nee, schudden de anderen ferm hun hoofd: “We zijn juist blij dat je je eens openstelt.”

Want zo is Kimberly: geen open boek, zéker geen emo-exhibitionist. “Ik ben sowieso geen prater en al helemaal niet over dit onderwerp. Uiteindelijk heb ik besloten dat wel te doen, maar dat vond ik wel héél moeilijk. Achteraf ben ik er juist blij om, want ik ontving veel berichtjes van vrouwen die in eenzelfde situatie zitten. Het gaf me steun, ik kon mijn ei bij ze kwijt. Ik wist wel dat er meer vrouwen zijn bij wie het niet lukt, maar niet dat het er zo veel zijn.”
Vanwege dit ‘gedeelde smart is halve smart’-idee doet ze vandaag haar voordeur open. In ’t Gooi, uiteraard, want ook daar heeft elk huisje zijn kruisje. Of in dit geval twee, want hond Sugar is zo hysterisch blij met het bezoek, dat er boven het gekef geen gesprek mogelijk is.
“Sugar water?”, oppert Kimberly. Sugar water (en kef kef kef).
“Sugar eten?” Sugar ook eten (keihard rondjes rennen, kef).
Uiteindelijk naar boven roepend: “Gerrit, wil jij Sugar nemen?”
Rust. Tijd voor het verhaal. Háár verhaal.